Post, głodówka historycznie i w religiach.
Wszystkie religie świata, od wielu tysięcy lat zalecają swoim wyznawcom różnego rodzaju dłuższe lub krótsze posty. Już w starożytności, w czasach faraonów, Egipcjanie pościli do 42 dni przed świętami. Pierwsi chrześcijanie, zanim zostali przyjęci do Kościoła, przed ceremonią chrztu, również dłuższy czas pościli. Indianie pościli przed różnego rodzaju inicjacjami i wtajemniczeniami, podobnie jak buddyści przed wstąpieniem do klasztoru. Muzułmanie natomiast mają ramadan, miesięczny post, który oczyszcza ciało na przyjęcie ducha pobożności i sprawiedliwości.
Bramini hinduscy używają postu jako środka na wszelkie prawie choroby, a fakirzy, poszczący całymi nieraz tygodniami, dowiedli, jaką on jest rzeczą naturalną.
Tradycja religijnych głodówek i postów ma swoje głębokie i życiowo doniosłe znaczenie. Człowiek poszcząc dziękuje Bogu za daną mu możliwość życia i zaspokajania swoich potrzeb. W tradycji duchowej świata post jest drogą prowadzącą do osiągnięcia ładu wewnętrznego, pomaga odnaleźć się w świecie i dojrzeć wewnętrznie (dr med. Hellmut Lutzner).
Nic więc dziwnego, że wielu myślicieli, uczonych, filozofów, lekarzy przywiązywało dużą wagę do postów, głodówek, jako środków służących dobrze człowiekowi i zdrowiu jego ciała i duszy. Oto pewne tego przykłady:
Wincenty Lutosławski jest zdania, że „celem postu nie jest tylko polepszenie zdrowia, pozbycie się choroby, oczyszczenie krwi, choć to wszystko przez post się osiąga. Daleko ważniejszym celem postu jest zdobycie sobie, przez uniezależnienie ciała od wpływu przemożnego odżywiania i trawienia, takiej jasności ducha, która ułatwia rozstrzyganie teoretycznych i praktycznych zagadnień życiowych. Jasność myśli i łatwość decyzji moralnych są najcenniejszymi skutkami postu”. Panowało też dość powszechne przekonanie o leczniczym znaczeniu postu czy też przeprowadzania głodówek. Pierwsze dane o głodowaniu w celach leczniczych pochodzą z kręgu cywilizacji starożytnej Grecji i Bliskiego Wschodu.
Platon i Sokrates mieli odbywać 10-cio dniowe posty w celu „uzyskania sprawności umysłowej i fizycznej”. Pitagoras pościł 40 dni przed przystąpieniem do egzaminu na Uniwersytecie w Aleksandrii, a później wymagał od swych uczniów, aby również odbywali głodówkę przed wstąpieniem do jego szkoły. Lekarz arabski Avicenna przepisywał głodówki lecznicze trwające od 3 do 5 tygodni, a Plutarch powiedział: „Zamiast brać lekarstwa, lepiej głodować jeden dzień”. W wieku XVI sławny lekarz szwajcarski Paracelsus głosił, że „głodowanie jest najlepszym lekarstwem”. W Niemczech dr Adolf Mayer uznawał, że „głodowanie jest najbardziej skutecznym sposobem leczenia wszelkich chorób”. Znany nam jest z licznych postów Mahatma Gandi. Lekarz, który go zbadał w dziesiątym dniu głodówki stwierdził, że mimo swych 64 lat z fizjologicznego punktu widzenia hinduski przywódca posiada zdrowie 40-letniego mężczyzny.
U Greków za czasów wielkiego filozofa i lekarza Hipokratesa stosowano posty jako nakaz higieniczny. Znane są słowa tego ojca medycyny: „Jeśli człowiek mało je i pije, to nigdy nie zachoruje”. Sokrates nazywał „barbari” [barbarzyńcami] tych, co więcej niż dwa razy na dzień jedli. Rzymianie mieli swoje posty, a według Liwiusza w czasach wielkich klęsk publicznych wyrocznie nakazywały posty specjalne.